“Við ákærum íslensk stjórnvöld fyrir að halda dótturina Lauru sem gísl í
höndum móður sinnar, móðir sem hefur eyðilagt öll samskipti föðurins og
fjölskyldu hans við dóttur hans í heilt ár.
Við ákærum íslensk stjórnvöld fyrir að láta þetta ástand kyrrt liggja í
heilt ár núna, sem hefur orsakað að á hverjum degi hefur verið hætta á að
móðirin hafi áhrif á samband föðurins við barnið.
Við ákærum íslensk stjórnvöld fyrir að hafa ekki gert neinar afgerandi
ráðstafanir samkvæmt þeirra eigin löglegum úrskurðum.
Við ákærum íslensk stjórnvöld fyrir brjóta alþjóðlegar samþykktir um
réttindi barna, alþjóðlegar samþykktir um réttindi föðurins og alþjóðlegar
samþykktir um réttindi fjölskyldu föður barnsins.
Við ákærum frönsk stjórnvöld fyrir að bregðast ekki við og ábyrgðarleysi
þeirra við að vernda franska ríkisborgara í þessari harmsögu allri.
í 365 daga …
Í 365 daga hefur barni verið meinað að hafa nokkurt samband við föður sinn…
Ekki eitt einasta símtal hefur verið mögulegt. Hún hefur ekki hitt hann eitt
einasta skipti… Ennþá ekkert… það er ómannúðlegt. það er ólöglegt.
Í 365 daga hefur faðir barnsins leitað allra leiða til að fá gildandi
úrskurðum og gildandi lögum beitt. Hann hefur leitað hjálpar alls staðar
(hjá barnaverndaryfirvöldum, lögreglu, sýslumanni, ráðuneytum, sendiráði,
skóla, …) án árangurs. Aldrei hafa þau fengið að hittast… Hann hefur staðið
frammi fyrir vegg, hvað er ég að segja, borgarmúr, virki.
Í þessu máli, það er ótrúleg og óósættanleg ábyrgðarleysi að hálfu
réttarkerfisins sem kemur í veg fyrir fullnægingu lagalegs úrskurðar.
Er þetta hægt og samt kveður…?
9. grein alþjóðasáttmála réttinda barna formlega á um að :
“Hlutaðeigandi ríki virði rétt barns, sem orðið hefur viðskila við báða
foreldra sína eða annað þeirra, til þess að viðhalda með reglulegum hætti
persónulegum samskiptum og beinu sambandi við hvort tveggja foreldranna”.
Í 18. grein alþjóðasáttmála réttinda barna segir enn fremur : “Hlutaðeigandi
ríki leggi sig fram, eftir bestu getu, um að tryggja viðurkenningu þessara
frumréttinda en samkvæmt þeim deili báðir foreldrar sameiginlegri ábyrgð á
uppeldi barnsins og tryggi þannig eðlilegan þroskaferil þess”.
Í 8. grein sáttmála um verndun mannréttinda og grundvallarfrelsis segir :
“Sérhver manneskja á rétt á því að fjölskyldulíf hennar sé virt”.
Ísland og Frakkland eru aðildarríki þessara sáttmála !
Viðukenndur réttur barnsins til að halda sambandi við á sína er sömuleiðis
fótum troðinn. Það eru þó viðurkennd grundvallarréttindi barnsins, samhljóma
frumrétti þess til að vera í beinu sambandi við báða foreldra sína.
Þetta varanlega ástand veldur ómældum skaða, ekki aðeins siðferðilegum,
læknisfræðilegum, tilfinningalegum og andlegum. heldur einnig líkamlegum
þjáningum.
Laura hefur eins og öll önnur börn fyllsta rétt til að njóta sín með báðum
foreldrum jafnt.
Barn, faðir, amma og aðrir fjölskyldumeðlimir í föðurætt eru þannig særð í
innstu kviku.
Í allri þessari þjáningu er það fyrst og fremst 7 árs stúlkubarn sem allt
kerfið virðist ekki vita af eða hundsar vitandi vits (af ábyrgðarleysi ?
kjarkleysi ? eða stingur það bara höfðinu í sandinn ?), vanvirðir og særir
sífellt meira hvern dag, af því að móðir þess hefur ákveðið að bjóða lögum
og reglu byrginn og framar öllu vegna þess að hún hefur ákveðið að
eyðileggja að eilífu (að eigin áliti) hið einstæða samband sem er á milli
stúlkunnar og föðurfjölskyldu hennar og einkum og sér í lagi samband hennar
við föður sinn.
Í 365 daga þjáning, í 365 miskunnarlausir dagar !
Er þetta að virða barnið ? Hvaða virðing er barninu sýnd ? Hér virðist alls
ekki hugsað um það. Það er alvarlegt mál. Er verið að biðja um harmleik ?”
Marcq-en-Baroeul og Reykjavík, 9. janúar 2007.
Janine Scheefer ( Amma Lauru)
François Scheefer.
Leave A Comment
You must be logged in to post a comment.